ترانه های چوپانی – ویلیام بلیک William Blake

بیگانه به این جایگاه خوش آمدی!
که شادی بر هر شاخه آویخته است؛
و زردی از چهره‌ها پر می‌کشد؛
ما آنچه را نکاشته‌ایم برداشت نخواهیم کرد.

بیگناهی چونان یک گل سرخ
بر گونه‌های هر دوشیزه‌ای شکوفه می‌بندد
شکوه بر گرد ابروانش می‌پیچد
و گردنش به گوهر سلامت مزین می‌گردد

سومین ترانه چوپانی سالخورده

آنگاه که برفی نقری جامه‌های سیلویو را می‌آراید
و گوهری بر بینی چوپان می‌آویزد،
دل هایمان اگر گرم باشد
طوفان‌های سهمگین زندگی را،
که اندام‌هایمان را به لرزه در می‌آرد،
تاب توانیم آورد.

تا آنهنگام که درستکاری چوبدست ما،
و حقیقت‌جویی چراغ راه ماست،
دل هایمان اگر گرم باشد
طوفان های سهمگین زندگی را،
که اندام هایمان را به لرزه در می‌آرد،
تاب توانیم آورد.

بوز ای باد آشوب! زمستان تیره روی در هم کش!
عصمت ردای زمستان ماست؛
با چنین پوششی، دل‌هایمان اگر گرم باشد
طوفان‌های سهمگین زندگی را،
که اندام‌هایمان را به لرزه در می‌آرد،
تاب خواهیم آورد.

Song Third by an old Shepherd

When silver snow decks Sylvio's clothes,

And jewel hangs at shepherd nose,

We can abide life's pelting storm,

That makes our limbs quake, if our hearts be warm.

Whilst Virtue is our walking-staff,

And Truth a lantern to our path,

We can abide life's pelting storm,

That makes our limbs quake, if our hearts be warm.

Blow, boisterous wind; stern winter, frown.

Innocence is a winter's gown;

So clad, we'll abide life's pelting storm,